طبق روال هر روز رفتم وضو گرفتم و عبا رو برداشتم ،و حرکت کردم به سمت مدرسه دخترانه ای که هر روز اقامه جماعت میکردم.بعد از رسیدن بلافاصله نماز رو بستم تا بچه ها خسته نشند.نماز ظهر که تمام شد طبق روال یکشنبه ها پا شدم تا یه مقدار واسه بچه ها صحبت کنم.با چهره ای ریلکس و آرام و کلی آب و تاب شروع کردم به صحبت کردن.....هنوز از صحبت کردنم چیزی نگذشته بود که دیدم بچه ها بهم ریختند.یکی داشت با بغل دستیش صحبت میکرد....یکی سرشو انداخته بود پایین....یکی داشت میخندید....یکی خیره شده بود به صورتم....خلاصه کلی اعصابم بهم ریخت و تو دلم کلی آه و ناله کردم که عجب بچه های قدر نشناسی،کلی زحمت کشیدم یه مطلب قشنگ واسشون پیدا کردم و کلی وقت صرف کردم تا مطلب رو درست ادا کنم حالا بجای گوش دادن دارن این اداها رو در میارن.مطلبم که تموم شد نماز رو سریع بستم و بعد از نماز با کلی دلخوری از مدرسه اومدم بیرون و حرکت کردم به سمت حوزه.....رسیدن همانا و سرخ شدن مثل لبو همانا(حالا ادامه رو بخونید تا دلتون برام بسوزه).....رفتم سراغ تابلو اعلانات حوزه تا یه سرگوشی آب بدم و از اوضاع ابلاغیه های جدید سر در بیارم که ای کاش نمیرفتم....خوندنم که تموم شد همچین که داشتم میرفتم سمت حجره خودم دیدم یکی از طلاب دهنشو با دست گرفته و داره غش غش میخنده .رفتم جلو گفتم:چیه؟قرص خنده خوردی؟.گفت :نه داداش،زیپ شلوارتو ببند که دارم از خنده میمیرم.....(البته لباس زیر تنم بود)

""""" نکته اخلاقی:هر وقت میخواید تشریف ببرید جایی حتما اول زیپ شلوارتونو چک کنید """"""

                                                                                                                                                 لحظه هاتون پر از شادی
                                                                                                                                                            یاعلی