سلام به دوستان همیشه عزیز پارسی بلاگ....

دلم تنگ شده بود....از خودم.....از نبودنم...از غیبتی که داشتم....از سوالهای شما و پاسخهای شکسته ، بسته ی خودم.... از آنان که هر روز جویای حالم میشدند ..... از....  و از همه چی....و سلام.... سلام به دوستانی که حتی در نبودنم هم سری به وبلاگ خاموشم میزدند....سلام به همه آنهایی که دلگرمیم بودند برای نوشتن...سلام به همه آنهایی که وجودشان مایه ی آرامش خلق است...و پوزش....پوزش از آنان که به من سر زدند و من نتوانستم به رسم ادب جویای حالشان شوم....پوزش از آنان که سوالاتشان را به امید جواب فرستاده بودند....پوزش از آنان که مرا به وبلاگخانه های روشنشان دعوت کرده بودند.....پوزش ....و پوزش از همه شما...و امروز دوباره شروع میشود....شروع میشود؛نوشتن هایم...داستانک هایم...پاسخ به سوالاتتان....و حرف های دلهایمان.....و هنگامی که نوشتن شروع شود نقص ها و کمبودها خودشان را نشان میدهند....مانند گذشته.....و من خوشحال میشوم شما را در کنار خود احساس کنم.....مانند گذشته...

منتظر کلیک رنجتون هستم....