یک غزل ابتدای یک بوسه
                      یک قصیده برای یک بوسه
من که چیزی نخواسته ام از تو
                       راضی ام به رضای یک بوسه
گریه های مرا ببین و بخند
                       یک تبسم به جای یک بوسه
این خرید و فروش بی ضرر است
                       جان دهم در ازای یک بوسه
بگذارید حرف دل بزنم
                        قصه و ماجرای یک بوسه

....
ساعات طوفان،وقت جزر و مد رسیده
                          نبضم چه محکم میزند تا صد رسیده
آیا قبولم میکند یا نه؟ولی نه
                          اصلا چرا این فکرهای بد رسیده
یکجا تمام مهربانی مال آقاست
                          اینجا مگر بر سینه دست رد رسیده
سوت قطار آمد،کسی در پشت در گفت:
                          ای جانمی جان اول مشهد رسیده
از کوچه قلبم تا حرم یکباره پر زد
                           رد پرم تا پرچم گنبد رسیده

....
دلشوره ای شیرین سر بال و پرم هست
                             هشت آسمان آیینه در دور و برم هست
باران غم هرگز نمیگیرد سراغم
                              تا مهربانی های تو روی سرم هست
وقف سر انگشت پر از مهر تو بوده
                              هرجا اگر نام ونشانی از کرم هست
این بچه آهو های اشکم زنده هستند
                              تا گوشه های دنج و گرم این حرم هست
داخل نمی آیم،دم باب الرضایم
                               اینجا بهشت ما گداهای حرم هست

....
شرط قبول افتادن ایمان،تویی تو
                              خورشید عالم تاب من ، سلطان تویی تو

....
لبخند تو آغاز احساس سحرها
                              زیباترین نقاشی تصویر گرها
این فلب ها از بچگی زائر شدن را
                              دیدند در تاب و تب دوش پدرها
حتما همیشه عذر ها را میپذیری
                                با تو نمی ماند اگر ها و مگرها
اصلا تو اینجا آمدی تا پر بگیری
                               تا واشود از بالهایت دردسرها
از دست تو اذن شهادت را گرفتند
                               طوفانیان جبهه ها،آقا جگرها
روی قدمگاه دلم پا میگذاری
                              سنگ است اما از تو میگیرد اثرها

....
از خاک نیشابور چشم من گذر کن
                               خورشید معراج کجاوه،یک نظر کن

....
شاه خراسانی و دنیا زیر پایت
                             صدها مفاتیح الجنان در یک دعایت
غربت کشیدی تا دلی غمگین نگردد
                               رزاق هر سفره،غلامان هم غذایت
یا رب بگو که میتپد قلبم فرشته
                               هر جور شد ماندی،قربان وفایت         
آقا،امام فِطر،ما بی تو فطیریم
                       هفت آسمان چشم انتظاران صدایت                     
بی تو چه میکردیم اگر اینجا نبودی
                             آب و غذامان،بوسه های بی نهایت
ما چند وقتی میشود باران نداریم
                             با این همه الطاف بی چون و چرایت       
از آن زمان که وارد ایران شدی تو
                              آقا ،جان نداریم بدون التفاتت
قبله عوض شد،قبله ایران شدی تو
                              سلمان فرستادیم و زهرا باکرامت
آقاییت را تا به حالا جان شدی تو
                                مهمان ما هستی ولی ما ریزه خوارت
 بر خشکسال دستها باران شدی تو
                                 بی تو تمام آرزوها هرز میرفت
 اما رسیدی سبزی گلدان شدی تو
                                 تو آمدی با گامهای استوارت
 دِعبل سر زخم شما را باز کرده
                              تا گفته از کرب و بلا گریان شدی تو
 از جدتان گفت و دلت را غم گرفته
                                ابن شبیب چشمتان ماتم گرفته
 ابر چشمم زغم دوست پر از باران است
                                   جان به لب آمد و سوخته جانان است
                           نزدیک سه ماه مانده،همه دم گیریم
                        امشبی را شه دین در حرمش مهمان است
                        مکن ای صبح طلوع،مکن ای صبح طلوع