یک غزل ابتدای یک بوسه
                      یک قصیده برای یک بوسه
من که چیزی نخواسته ام از تو
                       راضی ام به رضای یک بوسه
گریه های مرا ببین و بخند
                       یک تبسم به جای یک بوسه
این خرید و فروش بی ضرر است
                       جان دهم در ازای یک بوسه
بگذارید حرف دل بزنم
                        قصه و ماجرای یک بوسه

....
ساعات طوفان،وقت جزر و مد رسیده
                          نبضم چه محکم میزند تا صد رسیده
آیا قبولم میکند یا نه؟ولی نه
                          اصلا چرا این فکرهای بد رسیده
یکجا تمام مهربانی مال آقاست
                          اینجا مگر بر سینه دست رد رسیده
سوت قطار آمد،کسی در پشت در گفت:
                          ای جانمی جان اول مشهد رسیده
از کوچه قلبم تا حرم یکباره پر زد
                           رد پرم تا پرچم گنبد رسیده

....
دلشوره ای شیرین سر بال و پرم هست
                             هشت آسمان آیینه در دور و برم هست
باران غم هرگز نمیگیرد سراغم
                              تا مهربانی های تو روی سرم هست
وقف سر انگشت پر از مهر تو بوده
                              هرجا اگر نام ونشانی از کرم هست
این بچه آهو های اشکم زنده هستند
                              تا گوشه های دنج و گرم این حرم هست
داخل نمی آیم،دم باب الرضایم
                               اینجا بهشت ما گداهای حرم هست

....
شرط قبول افتادن ایمان،تویی تو
                              خورشید عالم تاب من ، سلطان تویی تو

....
لبخند تو آغاز احساس سحرها
                              زیباترین نقاشی تصویر گرها
این فلب ها از بچگی زائر شدن را
                              دیدند در تاب و تب دوش پدرها
حتما همیشه عذر ها را میپذیری
                                با تو نمی ماند اگر ها و مگرها
اصلا تو اینجا آمدی تا پر بگیری
                               تا واشود از بالهایت دردسرها
از دست تو اذن شهادت را گرفتند
                               طوفانیان جبهه ها،آقا جگرها
روی قدمگاه دلم پا میگذاری
                              سنگ است اما از تو میگیرد اثرها

....
از خاک نیشابور چشم من گذر کن
                               خورشید معراج کجاوه،یک نظر کن

....
شاه خراسانی و دنیا زیر پایت
                             صدها مفاتیح الجنان در یک دعایت
غربت کشیدی تا دلی غمگین نگردد
                               رزاق هر سفره،غلامان هم غذایت
یا رب بگو که میتپد قلبم فرشته
                               هر جور شد ماندی،قربان وفایت         
آقا،امام فِطر،ما بی تو فطیریم
                       هفت آسمان چشم انتظاران صدایت                     
بی تو چه میکردیم اگر اینجا نبودی
                             آب و غذامان،بوسه های بی نهایت
ما چند وقتی میشود باران نداریم
                             با این همه الطاف بی چون و چرایت       
از آن زمان که وارد ایران شدی تو
                              آقا ،جان نداریم بدون التفاتت
قبله عوض شد،قبله ایران شدی تو
                              سلمان فرستادیم و زهرا باکرامت
آقاییت را تا به حالا جان شدی تو
                                مهمان ما هستی ولی ما ریزه خوارت
 بر خشکسال دستها باران شدی تو
                                 بی تو تمام آرزوها هرز میرفت
 اما رسیدی سبزی گلدان شدی تو
                                 تو آمدی با گامهای استوارت
 دِعبل سر زخم شما را باز کرده
                              تا گفته از کرب و بلا گریان شدی تو
 از جدتان گفت و دلت را غم گرفته
                                ابن شبیب چشمتان ماتم گرفته
 ابر چشمم زغم دوست پر از باران است
                                   جان به لب آمد و سوخته جانان است
                           نزدیک سه ماه مانده،همه دم گیریم
                        امشبی را شه دین در حرمش مهمان است
                        مکن ای صبح طلوع،مکن ای صبح طلوع

زمستان سال پیش قسمت شد تا بعد از سه سال دوری برسم به پابوس امام رضا(ع)....جاتون خالی ،نمیدونیدعجب صفایی داشت.عجب صفایی داشت دیدن گنبد و بارگاه ملکوتی اش،از آرامشی که به انسان دست میدهد میتوان گفت که گویی قطعه ای از بهشت است،هنوز هم پرندگان جلد حرمش به دورش در طواف بودند ،انگار به سنت قدیمیشان به دور با ارزشترین ها طواف میکنند...بازهم انسانهایی پر درد،که ملجا و ماوایی جز او نمیدیدند....زیبا بود....بسیار زیبا.....آنقدر زیبا که مرا مدهوش کرده بود...گوئی در این دنیا نبودم...نشستم....یادم افتاد از آن داستانک((((( سائلی بود که برای امرار معاش زندگی اش سوخته های شمع را جمع میکرد و با آب کردن و قالب کردنشان و فروختنشان یک لقمه نان حلال به سر سفره اش می آورد.روزی مقابل حرم حضرت علی (ع)ایستاد و این شعر من درآوردی را زمزمه کرد"شمع سازم،شمع سازم یاعلی.....شمع میسازم قد گل دسته هایت یاعلی""شب هنگام که به منزلش رفت زمانی که به خواب رفت در خواب حضرت امیر را دید.حضرت به او گفت شعر زیبایی برایم سرودی!به همین خاطر به تو پاداش میدهم(رسم بزرگان همین است).پاداشت را میتوانی از زیر خاک باغچه خانه ات در بیاوری.سائل با شگفتی از خواب پا میشود وبعد از کندن باغچه صورتش مملو از اشک میشود،چرا که مولایش بخاطر یک شعر(البته اگر بتوان نامیدش شعر)به او اینچنین لطف کرده بود ...(داستان ادامه دارد اما  همین مقدار ما را کفایت میکند))))))وقتی این داستانک از تابلوی ذهنم عبور کرد با خود گفتم بگذار امتحان کنم...خانه،خانه ی  کریم است...دنبال بهانه میگردد که بدهد....بگذار بهانه ساز شوم....شروع کردم به گفتن...نمیشد ..اما باز گفتم...آنقدر گفتم که فکر کردم!!!!حالا دیگر شعر شده.آن هم عجب شعری.باد به زیر سینه انداختم  و رو کردم به ضریح نورانی اش و با زبانی عاجز طلب پاداش کردم!!!(عجب سائل بی ادبی)...در همین زمان پیرمردی آمد و در کنارم نشست...مثل اینکه با کناری ام که از پیرمردهای خادم حرم حضرت بود کار داشت...مشغول صحبت باهم شدن... بعد از چند لحظه رو کرد به من...گفت:سلام جوون  ... بیا این هدیه برای تو!!!...کارش حرف ندارد....بادست خودش درستش کرده(دوستش را میگفت)....خیالت راحت.....تربت اصل است....اصل اصل....روم نشد بگیرم ولی به زور گذاشت توی دستم...ناخودآگاه بردمش به سوی صورتم...بویش کردم...آرام شدم....بوی عشق میداد...بوی مردانگی....بوی ایثار...بوی خون....خون حسین(ع)،خون علمدار نینوا عباس(ع)،خون شش ماه ی بی گناه،....بوی غربت میداد....غربت سجاد(ع)،عقیله بنی هاشم،سه ساله غریب....چه دلنشین بود....خدای من این چه پاداش بود؟....باور نمیکردم پاداشم آنچه باشد که در دل خود امام رضا (ع)جا دارد...باور نمیکردم تکه ای از تربت پاک جد بزرگوارش را به رسم بنده نوازی به من دهد...همان تربتی که شاهد غربت جدش بوده....همان تربتی که شاهد حرمت شکنی اهل بیتش بوده...اگر تمام دنیا به من داده میشد بازهم به اندازه این صله نمیشد...البته برای گنه کاری چو من توقعی نبود از آستان آن حضرت که چنین کند...سفرم تمام شد وبا اشک دیده از آستانش جدا شدم...اما نمیدانستم که جای دوری نمیروم....نمیدانستم حضرت برایم هدیه ی دیگری نیز دارد...از آن روز این چهارمین سفرم بود به کوی جانانش...تمامشان را نیز مهمان آن حضرت بودم...امروز با خودم فکر کردم،برای گنه کاری چو من چنین پاداشی میدهند حال اگر بندگیشان را بکنم چه میدهند؟اگر خوب باشم چه میکنند؟شاید پاداشش وصال کویش باشد....شاید.....وشاید.....وشاید....

"""برای شما دوستان مجازی ام دعا کردم،دعا کردم در نبرد با شیطان پیروز باشید،و به آنچه که میخواهید برسید مشروط بر اینکه به صلاحتان باشد و رضای حق در آن و بعضی ها رو هم ویژه دعا کردیم""""

به گزارش  فارس، مقامات قضایی اعلام کردند یک زندانی زن هلندی با الهام گرفتن از یکی از فیلم‌های سینمایی، در طول یک ماه با استفاده از قاشقی تونلی را برای فرار از زندان حفر کرد.
مدعی العموم هلند اعلام کرد که این زن 35 ساله هلندی توانست با حفر این تونل که عمقش چندین متر و زیر زندان زنان شهر بریدا در جنوب هلند بود، بگریزد.


"" وقتی این خبر رو دیدم با خودم گفتم یه زن واسه فرار از زندان ظاهری چقدر تلاش کرد اون هم بدون خستگی....اما ما تا حالا چقدر از زندان تنمون،از ندان نفسمون،از زندان دنیا ومادیات،از زندان گناه فرار کردیم؟؟؟؟
فرصتی کم از این ماه باقیست.....مغتنم بشماریم

خدا...
اى سرود جارى دل هاى خسته
خدا...
اى سکوت گویا و اى فریاد خاموش روح هاى آشنا.
ما یک عمرى فریاد را، یک دنیا طلب را، تجربه کرده ایم . با تجربه ها، رو به تو آوردهایم ... ما طمع کفرها، شرک ها، نفاق ها را چشیده ایم و بن بست ها را چه بگویم که چگونه احساس کرده ایم . در برابر تو لب از لب گشوده ایم . حتى در خاموشى طنین فریادیم ....
این تویى که ما را خوانده اى . این توى که در ما دمیده اى ... این نواى توست ، تو، از خودت بشنو، که سزاوار شنیدنت نیستم .
که ما از تو هیچ گاه نشنیدیم ...
این نواى توست.....
این نواى آشناى توست ، درنى وجود ما،
تو،
بشنوى از نى .
از نى ، این سر برآورده ، از مرداب .
از نى ، این سرکشیده ، تا فریاد.
این حکایت جدایى ماست که پس از هزار تجربه ، هزار بن بست ، هزار درگیرى ، به تو اى آخرین فریاد، به تو اى آیه امید، ختم مى شود این جارى سرگشته ، این رود وجود ماست ؛ که پس از تجربه هزار مرداب ، باز هم به تو مى پیوندد...
آن روز، تو یک پیام بودى
آن روز، تو یک کلام بودى
و من ، بیدار، گویى که پیام تو مى شنیدم .
و من ، آگاه ، زمانى که کلام تو مى خواندم .
امروز، همراه دود و خون
امروز، در دام این همه غوغا.
باز من هستم که مى شنوم .
و من هستم که مى خوانم .
اما...دیگر نه تو را.
من ، گوشه پر از ترانه باروت است .
و زبانم سرشار از هذیان
و دلم آشفته فرداى شرارت بار.
با این گوش تو را نمى شنوم با این زبان تو را نمى خوانم
لیکن با دلم - این آرزوى سرگشته
در جست و جوى تو هستم من
در انتظار تو هستم من
اى شاعرانه ترین پیغام .
اى زیباترین کلام ...

علی کیست؟....

همانی که خدا داده به او هستی خود را......

وهستی خدا کیست؟....بجز حضرت زهرا(س)

سلام
یادم میاد اوایل ریاست جمهوری دکتر احمدی نژاد،خیلی چیزا گرون شده بود اما دکتر در جواب این مشکلات گفته بود بیاید از سر گوچه ما بخرید که ارزونه!(مضمون حرف)حالا منم همینو میگم،بیایید از حوزه ما آخوند ببرید،ارزون که هیچی مفت مفته!!!
بگذریم که اینا رو از سر شوخی گفتم اما جواب حرف حساب(بخوانید نا حساب) شما :
دوست عزیزم،انسان هیچ وقت یک مصداق رو تطبیق کلی نمیده و بر همه ی اون مصادیق حمل نمیکنه(قاعده عقلی،فلسفی)،
میشه بپرسم طبق چه قاعده اینجور با اطمینان میگید ماهی یک ونیم میلیون در ماه پول در میارن؟دنیا که با حساب و کتاب ذهن شریف حضرتعالی که نمیچرخه!!!
آخوندها و طلبه ها هیچ وقت واسه نماز پول نمیگیرند اون پولی که دریافت میکنند واسه ایاب و ذهاب رفتن به مسجده که اگه واسه نماز بیان دنبالشون همونم رو نمیگیرن!!(تحقیق کن متوجه میشی همین جوریه)!! اصلا بگیرن ،مشکلش چیه؟؟غیر از اینه که یه استاد دانشگاه یا مدرسه واسه مطالعاتی که داشته، و داره علم خودش رو به دیگران منتقل میکنه داره ماهی....بوق...تومن پول دریافت میکنه؟؟تازه تابستون و عید هم تعطیله!بعلاوه تعطیلات توی سال!!! تازه هر سال هم همون مطالب تکراری رو باید بگه!!!
حالا چه عیبی داره یک روحانی بیاد واسه یاد دادن بعضی از مسایل فکری و اعتقادی پول دریافت کنه؟ میدونی واسه یک شبهه ناقابل چندتا کتاب باید مطالعه کنه تا بتونه از سنگر دین دفاع کنه؟ میدونی روزانه باید چقدر مطالعه داشته باشه تا یه مطلب که به درد همه بخوره و تکراری نباشه انتخاب کنه و بگه؟ میدونی واسه یاد گرفتن ریز و بم احکامی که جنابعالی با یک سوال جوابت رو میگیری، باید چند سال درس بخونه؟تازه تابستون و عید هم تعطیلی نداره!
اون پولی که شما گفتی واسه خوندن خطبه عقد میگیرن،اونو فقط روحانیونی میگیرن که دفتر خانه عقد و ازدواج دارن و کارشون همینه !!اما اگه از یه روحانی همینجور بخوان خطبه بخونه اصلا پولی در یافت نمیکنه!که نمونش رو بارها با دوتا چشم خودم دیدم!
 در موقعیت وشرایطی که متأسفانه بسیاری از مردم متدین و مذهبی هم بر این مسئله واقف نیستند وناخواسته تحت تأثیر منفی بافیهای ضد انقلاب وبرخی از افراد ساده لوح قرار گرفته اند ، بدون توجه به واقعیت امر وبا عناوین بچه گانه ای که پول نفت به جیب آخوندها سرازیر میشود وهمه شان پولدار هستند ! ازسویی عدم تحقیق جدی متدینین واز سویی عزت نفس طلبه ها وروحانیون وعفت بیش از حد اینان که به تعبیر قرآن کریم : (یحسبهم الجاهل اغنیاء من التعفف سوره ء بقره آیهء 273 ) با کمترین درآمد زندگی بدتر از مرگ را میگذرانند و دم بر نمیاورند ! برخی از این مضطرین واقعی جامعه در به در به دنبال نماز و روزهء استیجاری هستند که متأسفانه آنهم به دلیل متقاضی زیاد به جایی رسیده که برای یک سال روزه ونماز 400 تا 450 هزار تومان میدهند !
((( در این رابطه یکی از دوستان بازاری میگفت: اینرا من به چشم خود دیدم که یکی از دوستانم برای پدرش میخواست یک سال نماز و روزه استیجاری بدهد از بنده (من در بازار شاغلم و مثلا داغ دینداری بر پیشانیم خورده!) پرسید کسی را برایم پیدا کن ومن بعد از پرس وجو دیدم برای یک سال نماز وروزه 700 تا 750 هزار تومان میگیرند ! به او خبر دادم ! اما او گفت من از طریق دفتر یکی از مراجع ( در تهران ) کسی را پیدا کرده ام که با 400 تومان یکسال نمازو روزه را پذیرفته !!! با تعجب وناراحتی گفتم : مرد مؤمن با 400 هزار تومان میشود هزینهء سحری وإفطار را تهیه کرد؟!یک سال نماز هم رایگان !)))  به ولای علی (ع) فقیرترین مردم این قشر 90 درصدی مردم یعنی طلبه ها هستند ! ای کاش میشد یک گروه یا نهادی در این خصوص آمار درست و صحیحی میگرفتند و به مردم ارئه میکردند. گفتنی زیاد دارم ای کاش از آن طلبه ای که چد سال پیش مرد اطلاعی داشتی،چیزی نمیگویم چون اگر لازم بود و بصلاح رهبرم پیش از اینها حرفش را به میان می آورد.
دیگه بسه مطالب زیاد میشه.
لحظه هاتون قشنگ
یا علی

یکی از دوستان عزیزمون در مورد یادداشت چند روز پیشم با عنوان (((آخوندهای مفت خور))))حرفهای جالبی زدند،با خودم گفتم بزار مطلب امشبم همین باشه،جوابش رو هم میزارم تا روشنایی باشه واسه دلهای بی چراغ!!!!!
و اما حرف دل دوست عزیزمون"""" حاج آقا فراموش نشه این حرفایی که نوشتین مال اونوقتیه که طلاب گرامی هنوز دارن کارآموزی می کنن وهنوز راه وچاه کار وچاپیدن را بلد نیستند . بعدش چی ؟ شما می دونین خانه ی عالم یعنی چه ؟ البته بهترازمن می دونین . یه روحانی صفرکیلومتر وساده تو یه روستا یا تو یه شهر یه خونه دراختیار داره به نام خانه ی عالم . این می دونی یعنی چی ؟ یعنی این که آقای عالم واسه خونه ای که توش می شینه کرایه نمی ده . پول آب وبرق نمی ده . خلاصه خوش می خوره وخوش می خوابه . اونوقت یه جوون ، یه کارمند ، یه معلم ، یه بنده خدای دیگه تو همون شهر واسه همون خونه باید از همه چیزش مایه بذاره . مگه تولید یه آخوند چیه ؟ تولید علمی وفرهنگی یا هرگونه دستاورد دیگه ؟این یعنی همون عدالت علی ع و حضرت مهدی که شماها مدعی اون هستین ؟ راستی جواب این جورچیزها رو چی می دی ؟
پاسختونو توی وبلاگ خودتون می خونم .
شادباشید .

و اما پاسخ طلبه شیطون:
""""سلام بر مولای عزیزم سید علی که باروش و منش زندگی خوش آموخت که باید برای اسلام و انقلاب و حرکت به سوی مدینه ای فاضله شدن کار کرد و کار کرد و کار کرد، علم آموخت و علم آموخت و علم آموخت،حتی اگر در این طریقت تهمتها زده شود و ناسزاها گفته شود.
وسلام بر تو ای دوست عزیز،و هزاران تشکر تقدیم تو باد که برای برطرف شدن شبهه ی ذهنی ات سوال میکنی!و البته از اهلش.
در پاسخ به سوالت بگذار دو خاطره نقل کنم:
یکی از دوستانم برای تبلیغ در ماه مبارک رمضان اعزام شد به یکی از شهر های استان کرمان. خانه ای به او دادند به نام خانه ی عالم که تنها یک اتاق داشت و آنهم در طبقه فوقانی مسجد مستقر بود.به همراه همسرش و یک کودک شیر خوار.فاقد هرگونه وسایل راحتی برای زندگی حتی یخچال هم نداشت.برایشان غذای آماده می آوردند آنهم با یک ساعت تاخیر و گاهی اوقات هم در اثر فراموشی بانی مسجد هیچ نمیخوردند.سه ماه تابستان را در آنجا ماند.در این مدت سه ماه نمازهای سه وعده را برپا میکرد،برای کودکان و بزرگسالان بطور جداگانه کلاس احکام برگزار میکرد،به زنان و مردان(جداگانه)آموزش قرآن خوانی میداد.عصر ها ختم قرآن بود.هر روز باید منبر میرفت آنهم چهل و پنج دقیقه.شاید برایت جالب باشد اگر بدانی برای یک منبر ساده حداقل باید سه ساعت وقت بگذاری(و برای امثال آقای دانشمند به گفته خودشان حداقل دوازده ساعت مطالعه در روز).و شاید برایت جالب تر باشد اگر بدانی که بعد از سه ماه برای تمام وقت هایی که برایشان گذاشت،تنها به او صد هزارتومان دادند،حتی سازمانهای مربوطه هم هیچ قدر دانی از او نکردند.(حالا اونوقت کدوم کارمند یا معلم حاضره جاش رو با این روحانی عوض کنه ؟؟؟ یا کدوم هاشون حاضرند روزانه دوازده ،سیزده ساعت رو بدون انگیزه مالی صرف مردم کنه؟؟؟)
و جالب تر این است که بدانی از امثال این دوست من بسیار زیادند،حتی دوستان دیگر من هم همینگونه اند وفقط تعداد کمی در ادارات ویا نهادهای دولتی استخدام هستند که متاسفانه بعضی ها همین تعداد کم را به پای همه طلاب مینویسند.
اما خاطره دیگری برایت میگویم که آدمک این خاطره واقعی خودم هستم.برای تبلیغ به جایی  رفتم که مردمش در رفاه و آسایش اند و خدا راشکر از لحاظ مالی بسیار داشتند.بگذار خانه ی عالم آنجا را برایت به تصویر بکشم.خانه ای با حیاط خاکی،بدون کولر و یا حتی پنکه در گرمایی نزدیک به چهل درجه بالای صفر.بدون تلفن،با یک فرش مندرس،و آشپزخانه ای که هیچ نداشت بجز دو عدد بشقاب و یک کتری از دوران عهد عتیق،با چند استکان همجوارش یک اتاق قرار داشت که آنقدر بوی بدی میداد که یاد پاهای نشسته می افتادی.درب خانه اش به مانند دروازه شهر بود که هرکه میخواست میتوانست با یک لگد زدن وارد خانه شود.
بلی دوست عزیزم،این خانه از همان خانه هایی است که شهرت یافته اند.و این پول همان مقداریست که در ذهن شما نقش بسته است!!!! اشتباه امثال بنده این است که همه چیز را با دید خودمان میبینیم!! دید مادی و خاکی!!فقط اگر سرمان را کمی بالاتر بگیریم آنوقت آسمان را خواهیم دید و خواهیم فهمید که امثال این روحانیون دیدشان به کدام سمت است.
 مطلب زیاد شد .اگر عمری باقی ماند حتما در یک یادداشت دیگر از ثمره وجودی طلاب هم مینویسم.....

لحظه هاتون قشنگ
یاعلی

طبق روال هر روز رفتم وضو گرفتم و عبا رو برداشتم ،و حرکت کردم به سمت مدرسه دخترانه ای که هر روز اقامه جماعت میکردم.بعد از رسیدن بلافاصله نماز رو بستم تا بچه ها خسته نشند.نماز ظهر که تمام شد طبق روال یکشنبه ها پا شدم تا یه مقدار واسه بچه ها صحبت کنم.با چهره ای ریلکس و آرام و کلی آب و تاب شروع کردم به صحبت کردن.....هنوز از صحبت کردنم چیزی نگذشته بود که دیدم بچه ها بهم ریختند.یکی داشت با بغل دستیش صحبت میکرد....یکی سرشو انداخته بود پایین....یکی داشت میخندید....یکی خیره شده بود به صورتم....خلاصه کلی اعصابم بهم ریخت و تو دلم کلی آه و ناله کردم که عجب بچه های قدر نشناسی،کلی زحمت کشیدم یه مطلب قشنگ واسشون پیدا کردم و کلی وقت صرف کردم تا مطلب رو درست ادا کنم حالا بجای گوش دادن دارن این اداها رو در میارن.مطلبم که تموم شد نماز رو سریع بستم و بعد از نماز با کلی دلخوری از مدرسه اومدم بیرون و حرکت کردم به سمت حوزه.....رسیدن همانا و سرخ شدن مثل لبو همانا(حالا ادامه رو بخونید تا دلتون برام بسوزه).....رفتم سراغ تابلو اعلانات حوزه تا یه سرگوشی آب بدم و از اوضاع ابلاغیه های جدید سر در بیارم که ای کاش نمیرفتم....خوندنم که تموم شد همچین که داشتم میرفتم سمت حجره خودم دیدم یکی از طلاب دهنشو با دست گرفته و داره غش غش میخنده .رفتم جلو گفتم:چیه؟قرص خنده خوردی؟.گفت :نه داداش،زیپ شلوارتو ببند که دارم از خنده میمیرم.....(البته لباس زیر تنم بود)

""""" نکته اخلاقی:هر وقت میخواید تشریف ببرید جایی حتما اول زیپ شلوارتونو چک کنید """"""

                                                                                                                                                 لحظه هاتون پر از شادی
                                                                                                                                                            یاعلی

چند سال پیش که تازه در مسلک طلاب قرار گرفته بودم  والبته
خیلی هم مشتاق بودم یه جوری به همه بفهمونم که من هم
جزو طلبه های گرامی هستم و دارم راه ،مقدس اردبیلی ها
رو طی میکنم. واسه همین رفتم دو دست لباس طلبگی
قشنگ با یقیه دیپلمات سفارش دادم اما ای کاش سفارش
نمیدادم.... حالا تا آخر داستان رو بخونید،شما هم به این حقیر
حق میدید.....

خلاصه اینکه این لباس رو پوشیدن همان و سیل انبوه سوالات
 مردم عزیز هم همان.

تو همین روزها آهنگ رفتن به منزل کردم واسه همین رفتم
دفتر مسافرتی و یه بلیط  قطار به مقصد شهرم گرفتم. حالا
بماند که به چه بدبختی به راه آهن رسیدم و تو این فاصله
چه اتفاقاتی رخ داد. به هر حال سوار قطار شدم و رفتم به
سمت کوپه ی خودم. اما همینکه در کوپه رو باز کردم چشمم
 خورد به یه بابای میانسالی که معلوم بود میخواد تو این سفر
 حسابی منو از فیوضاتش بهر ه مند کنه.....

هنوز قطار شروع به حرکت نکرده بود که با نوای گرم این
بنده خدا به خودم اومدم.رو کرد به منو پرسید: آخوندی؟
با یه صدایی که از ته چاه میومد و کلی ارتعاش داشت
گفتم: طلبه کوچکی بیش نیستم.این صدای لرزان من
کلی قدرت جسارت و شهامت به این بنده خدا داد واسه
همین از خدا خواست و ما رو به گلوله بست. عقده هایی
که از کودکی و نوجوانی و جوانی تو دلش مونده بود رو

سرمن خالی کرد. آخر سرم  گفت: یه مشت آخوند
 مفت خور که ماهانه کلی حقوق میگیرند و به هیچ دردی
نمیخورند...اینجا بود که رفتم تو فکر پیدا کردن یه جواب دهن
 پر کن واسه این بنده خدا. کمی فکر کردم و بعد رو کردم
 بهش گفتم: شاید حق با تو باشه اما اگه امکانش هست
یه ذره از حرف های منو گوش بده بعد قضاوت کن. با
اخم و تخم گفت: بگو گوش میدم.

حالا میدون افتاد دست منو با یه قیافه خندان گفتم:
اولا این کلی حقوق که شما ازش صحبت به میان آوردید
 20 هزار تومان ناقابل بیشتر نیست(البته الان به طلبه ها
حدود 40 هزار تومان در ماه میدن.)،با یک خوابگاه واسه
طلبه های مجرد شهرستانی همراه بایک وعده غذای
 ناهار مجانی. دیگه صبحانه و شام رو باید از جیب مبارک
 خودشون بدن. به اساتید هم به ازای هر ساعت تدریس
هزار و پانصد تا دو تومان میدن. که اگر استادی روزی چهار
ساعت کلاس داشته باشه در آخر ماه صد و شصت هزار
تومان ناقابل دریافت میکنه. توی خوابگاهی هم که من
هستم طلبه ها به خاطر تقیداتی که دارن تو مصرف
 برق و آب و گاز کلی صرفه جویی میکنن.

با تمام این حرفها در سال برای هر طلبه
(با شهریه ماهانه ای که دریافت میکنند) چیزی حدود
هشتصد الی نهصد تومان میشه.....

بعد از این حرفا با سینه ای سپر کرده ادامه دادم که:
حالا برای هر دانش آموز طبق گفته وزیرآموزش و پرورش
 وقت یک میلیون و پانصد هزارتومان هزینه میشه و این
 هزینه برای دانشجو به دو الی سه برابر در سال میرسه.
تازه حتی به سربازان هم ماهانه سی هزارتومان میدهند
(البته الان چیزی حدود نود هزار تموان در ماه میباشد)
 به علاوه سه وعده غذا......

حرفام که تموم شد رو کردم به این بنده خدا و با قیافه ای
حق به جانب گفتم: حالا کی مفت خوره؟ کی بیشتر میخوره؟ ......

بعدش رو کردم بهش ادامه دادم: از باب علمی طلبه ها باید
خدمتتون بگم که طلابی که مدرک سطح 2حوزه رو دریافت میکنند
 توانایی مقابله علمی با تمامی اساتید و دانشجویان گرامی
شاخه های ادبیات عرب، حقوق، فقه، فلسفه، اصول و علوم قرآنی رو دارند.....

این حرفا که تموم شد، وقتی بهش نگاه کردم دیدم قیافش داره
رنگ به رنگ میشه...چند لحظه که گذشت، رو کرد بهم و گفت:
حاج آقا شرمنده! شاید بجای این تهمت ها و فحش هایی که
دادم بهتر بود کمی تحقیق میکردم.....

ای کاش همیشه تو زندگیمون کمی فکر میکردیم.....

                                                    لحظه هاتون قشنگ

                                                           یا علی