روزی استاد روان شناسی مشغول نظرسنجی راجع به زمان امتحان کلاسی بود که بچه ها به طور هماهنگ(که البته به ندرت پیش می اومد) گفتند:

با امتحان موافقیم) برگه ها رو هم جلسه بعد میاریم(. استاد از همه جا بی خبر ( شاید تا حالا توی حوزه تدریس نکرده بود) با تعجب پرسید:« برگه هارو میارین؟! مگه کجا قراره ببرین؟!» ما که تازه فهمیدیم ایشون چه شوکی بهش وارد شده، براش توضیح دادیم که به علت ضیغ  وقت معمولا برگه ها رو توی خونه جواب میدیم. استاد که جا خورده بود بعداز تائید بنده به عنوان نماینده و عضو انجمن علمی متقاعد شد که امتحان تو خونه برگزار بشه. حیف که کلاس کشش نداشت که بپرسم استاد اوپن بوک با جزوه یا بی جزوه! ولی جدا هضم این مسأله که امتحان توی خونه جواب داده بشه برای خیلی از دانشجوها غیر ممکنه.

گویند روحانی ای بر فراز منبر رفته بود از اضطراب مباحثش را فراموش کرده بود. ولی روی منبر نشسته بود و به مردم خیره شده بود. پیرمردی گفت: ای شیخ سخن گفتن یادت رفته پایین آمدن از منبر هم از یادت رفته است؟

یکی از اساتید(سردبیر یک مجله) می گفت: برادرم را هیأتی در کرج دعوت برای سخنرانی در ماه مبارک رمضان کردند ایشان هر روز برای منبرش ساعت ها مطالعه می کرد بعد از قم حرکت می کرد تا سر وقت به جلسه برسد. یک ماه مطالعه کرد و با ماشین خود رفت سخنرانی کرد و برگشت. آخرین جلسه یکی از بانیان آمده بود به ایشان گفته بود حاج آقا زحمت کشیدید مردم از جلسات تان استقبال کردند ولی ما شرمنده ایم که نمی توانیم مزد زحمت های شما را بدهیم اجر شما با امام حسین (علیه السلام ).

اگر روحانی درباره امور مالی هم سخنرانی کند مناسب نیست ولی مردمی که دعوت می کنند باید به سنوات تحصیلی، مهارت ها و تجارب و زمانی که صرف می کند توجه کنند و بدانند که این روحانی هم زن و بچه دارد.

* گویند روحانی ای مدت ها در محلی تبلیغ می کرد و مردم فقط اصرار می کردند که حضورتان استمرار داشته باشد ولی به او کمکی نمی کردند. روز ایشان بالای منبر به مزاح گفت: مردم استادان اخلاق مان به ما فرموده اند حرفی از پول نزنیم. به شما هم گفته اند پول ندهید؟

تازه درس حوزه را شروع کرده بود بر خودش لازم می دانست که تبلیغ را از خانواده و اقوام خودش شروع کند و به ما هم می گفت شما هم شروع کنید به او گفتم واقعاً برای اقوام خود صحبت می کنید گفت درسته که تازه وارد حوزه شدم ولی به قدر بضاعتم برای فامیلم از اسلام می گویم. گفتم آخرین بحثی که داشتی چه بود گفت مهمان داشتیم خاله و دخترانش بودند و من درباره فضایل نوره کشیدن از کتب حلیه المتقین برایشان صحبت کردم هنوز سخنانش تمام نشده بود که همه دوستان یکپارچه زدند زیر خنده، با تعجب در حالی که دهانش باز بود به ما نگاه می کرد بعد گفت مگه چیه؟ گفتم می دونی نوره یعنی چه؟ گفت نه. وقتی معنی نوره را فهمید. رنگش مثل لبو شد بعد گفت مثل این که تبلیغم را زود شروع کرده ام و بعد خودش هم با ما شروع کرد به خندیدن.

برایم چند بار اتفاق افتاد که به روستاهایی تبلیغ می رفتم که یا روحانی نرفته بود یا کم رفته بود. گاهی از تو کوچه ها که عبور می کردم بچه مشغول بازی بودند وقتی من را می دیدند داد می زدند بچه ها بچه ها امام خمینی داره میاد. البته این برای بسیاری از مبلغان اتفاق افتاده است.

گاهی که از خونه به ما تلفنی می شد یا یکی از اقوام برای دیدن مان می آمد دلم به حالش می سوخت. آخه زمان صدام از عراق فرار کرده بود و به ایران آمده بود. و بین ایران و عراق مکاتبه و تماس ممکن نبود. او از خانواده اش هیچ خبری نداشت. اگر توکلش به خدا زیاد نبود و حرم حضرت معصومه -س - را محل امنی برای خود نمی دانست بدون شک سر از افسردگی در می آورد. برخی از طلاب عراقی از مرز قاچاقی به عراق می رفتند و برخی از کشورهای همسایه.آن روز وقتی به حجره آمد خیلی خوشحال بود اشک شوق تو چشماش حلقه زده بود. یکی از طلاب عراقی از پدرش نامه ای برایش آورده بود و به او رسانده بود. می گفت:

نامه را که گرفتم به سینه ام چسباندم و می بوسیدم بالافاصله از دوستم فاصله گرفتم تا نامه اش را بخوانم اشک هایم مانع می شدند تصویر شفافی از نوشته ها داشته باشم تو پیاده رو کنار حرم راه می رفتم و بلند بلند گریه می کردم حالم دست خودم نبود و اهمیتی نمی دادم که عابرین پیاده به من چشم دوخته اند. در مسیر مدرسه چندبار نامه رو خواندم.و بعد به من گفت: می خواهی بخوانی و با چشمان اشکبار نامه را درآورد و به من نشان داد.

تازه وارد حوزه شده بودم علاقه داشتم با عبا نماز بخوانم ولی عبا نداشتم روزی با یکی از دوستان به مسجدی سنتی در اصفهان رفتیم. که متوجه شدم روی چوب لباسی های مسجد عباهایی برای نماز گزاران هست و هر کسی تمایل دارد به خاطر ثوابش از آن استفاده می کرد. با عجله رفتم تا قبل از این که تمام شود یکی رو بردارم. نمی دانستم عبا پوشیدن و نماز با آن خواندن قلق خاص خودش را دارد. وقتی رسیدم آن جا عبای زیبایی رو انتخاب کردم به دوشم انداختم دوستم که سابقه حوزویش از من بیشتر بود گفت با این دو بند کمک بگیر تا عبا را متناسب و میزان کنی. عبا کمی بلند بود. عبا به دوش رفتیم صف اول پشت سر حاج آقا. نماز شروع شد. دو سجده رکعت اول را که خواندم متوجه شده ام که عبا زیر پایم گیر کرده و میخکوب شده ام با زحمت خودم را این طرف و آن طرف می کشیدم تعادلم از دست رفت و نزدیک بود بیفتم روی امام جماعت. با هر زحمتی بود بلند شدم. ولی در رکعات بعدی عبا را سه چهار تا می زدم تا مشکلی پیش نیاید دوستم زوری جلوی خنده اش را گرفته بود تا این که نماز تمام شد سریع از جا بلند شدم و قبل از این که توسط ریش سفیدهای مسجد دادگاهی شوم فرار کردم رفتم پشت صف آخر و عبا را هم جای خودش آویزان کردم.

هر شغلی استرس های خاص خود را دارد یکی از استرس هایی که برای طلاب تازه نفس ممکن است وجود داشته باشد اضطراب باز شدن عمامه است.

بار اولم بود می خواستم بروم تبلیغ اضطراب داشتم که اگر عمامه ام باز شود چه کسی برام می بندد. چون تازه معمم شده بودم و قم از دوستان روحانی و طلبه ام کمک می گرفتم. قبل از حرکت به طرف استان فارس به دوستم گفتم یه عمامه زاپاس برام ببندد. وقتی به سازمان تبلیغات شیراز رسیدم در چمدانم را باز کردم دیدم عمامه ام باز شده است. ناراحت به طرف روستایی که محل تبلیغم بود رفتم. با خودم گفتم باید چند روز روی یک عمامه تمرین کنم که پیچیدن عمامه شیک را یاد بگیرم و از سویی مراقب باشم آن یکی کثیف یا باز نشود. سحرها که بلند می شدم تا ساعت 8 مطالعه می کردم و بعد یکی دو ساعت می خوابیدم یه روز صبح وقتی چششم را باز کردم ناخودآگاه چشمم به عمامه افتاد که مچاله شده روی طاقچه بود. از رخت خواب پریدم رفتم عمامه را برداشتم وقتی میزبان آمد از او پرسیدم چرا این عمامه باز شده ؟ او گفت بچه یکی از اقوام مان که خیلی شیطون هم است صبح آمد خونه ما و از روی شیطنت آن را روی سرش گذاشته و تمرین سخنرانی می کرده که از سرش می افتد و باز می شود با خودم گفتم چه شانسی آورده که اینجا نیستش والاّ... بعد تا ظهر هی بستم و باز کردم تا بالاخره تونستم یه چیزی شبیه عمامه ببندم چشم تان روز بد نبینه از آن روز تا آخر ایام تبلیغی چند بار خواب می دیدم مردم در مسجد یا جلسه ای منتظرند و من در منزل مشغول بستن عمامه ام و موفق هم نمی شوم و از خواب می پریدم بالا. 

یک دوست داشتم عراقی بود . وقتی با او حرف می زدم گاهی از اصطلاحات فارسی استفاده می کردم و می دیدم که از تعجب شاخ در آورده است!!! می فهمیدم ..من آن اصطلاح را ترجمه کرده ام و آنها در زبان خودشان ندارند. روزی با هم مشغول صحبت بودیم او چیزی گفت از او پرسیدم:

مِن اَئن تقول؟!.

در فارسی ما می گوییم از کجا میگی؟ یعنی مدرک این حرفت کجاست؟ یا چه دلیلی داری؟
او با تعجب به من نگاه کرد و گفت:

هذا واضح من فمی، انتم تَتکلمون باذنکم؟ (معلوم است از دهانم می گویم شما با گوشتان حرف می زنید؟!!)